Druga połowa wakacji to czas na II Wakacyjny Rajd Pieszy, a ten zorganizowaliśmy w sobotę 9 sierpnia 2025 r. Tytułowa trasa wiodła wokół Rezerwatu “Jezioro Lubiatowskie”. Frekwencja przerosła nasze oczekiwania, bo na starcie rajdu pojawiło się ponad 40 osób plus trzech czworonożnych pupili. Zarówno duzi i mali piechurzy, a także sporo nowych osób nie przestraszyło się dość długiej trasy – ok. 16 km – i pod przewodnictwem kol. Radosława Brzezińskiego wystartowali z pętli autobusowej na skrzyżowaniu ulic Lubiatowskiej-Dzierżęcińskiej. Poszliśmy ulicą Łąkową w kierunku ulicy Żurawiej nieoczywistą drogą, bo polnym łącznikiem. Ostatnie opady deszczu dość mocno utrudniły nam przejście, bo niskie dotąd trawy nabrały wysokości, ale wytrawni turyści dali radę przedrzeć się, co było na pewno niezłym testem kondycji. Okalając południową część Jeziora Lubiatowo – pierwszego z tak naprawdę trzech jezior wchodzących w skład Rezerwatu “Jezioro Lubiatowskie” przeszliśmy ciekawym wałem przeciwpowodziowym do kanału Dzierżecinki, która wypływa z jeziora Lubiatowo.
Jezioro Lubiatowskie im. profesora Wojciecha Górskiego to faunistyczny rezerwat przyrody o powierzchni 375,81 ha położony częściowo w gminie Manowo i w Koszalinie. Obszar rezerwatu obejmuje 3 jeziora: Lubiatowo Północne, Lubiatowo Południowe oraz Lubiatowo Wschodnie. Jezioro o kształcie wydłużonym otoczone jest ze wszystkich stron szuwarami i innymi roślinami przybrzeżnymi, obszar bagienny. Od strony ulicy Lubiatowskiej do brzegu jeziora przylegają podmokłe łąki, niewielkie zarośla i zagajniki złożone z różnych gatunków drzew. Od strony Osiedla Kretomino mokradłowy brzeg porośnięty jest gęstym różnogatunkowym lasem. Brzeg jeziora niedostępny niemal na całej długości. Celem ochrony jest zachowanie naturalnego środowiska lęgowego wielu rzadkich, chronionych i zagrożonych wyginięciem gatunków ptaków wodno-błotnych. Rezerwat ustanowiono w 1956 r.
Miejsce przy kanale jest widocznie dość często uczęszczanym miejscem na “imprezki”, gdyż ilość śmieci pozostawiona przez bywalców raczej nie mówi dobrze o nich. Ale na szczęście my turyści wiemy jak zachować się na szlaku. Niedaleko dalej przeszliśmy kanał mostkiem przy obiekcie hydrotechnicznym w okolicy Bonina i dalej w kierunku południowo-wschodnim kolejnym wałem przeciwpowodziowym doszliśmy do miejsca w którym Dzierżęcinka wpływa do Jeziora Lubiatowo-Południowe. Po drodze w oddali widzieliśmy dość nadszarpnięte zębem czasu zabudowania tzw. Instytutu Ziemniaka w Boninie – dzisiaj Instytutu Hodowli i Aklimatyzacji Roślin – Państwowy Instytut Badawczy – Oddział w Boninie. Następnie wzdłuż kolejnego malowniczego kanału Dzierżęcinki doszliśmy do Manowa i weszliśmy do lasu na zielony szlak pieszy Kamieni Granicznych oraz czerwony szlak im. Józefa Chrząszczyńskiego. Różnymi odcinkami obu szlaków wędrując północną stroną rezerwatu wróciliśmy ulicą Malinową na miejsce startu. Cały dzień towarzyszyła nam ciepła i słoneczna pogoda, jak na każdym rajdzie z PTTK. Zadowoleni i zmęczeni przeszliśmy łącznie 15 km, co zostało wielu osobom udokumentowane w książeczkach Odznaki Turystyki Pieszej.
A kolejny rajd już we wrześniu, na który już teraz zapraszamy.
projekt plakietki i stempla:
Radosław Brzeziński
